Drie dagen cabrio-rijden van start tot einde, dat hadden zelfs de organisatoren Rony en Dianne niet durven dromen.
Zaterdagmiddag vertrokken we vanuit Sprimont uitkijkend naar 185 bochtige kilometers richting Moezelland. Onderweg zorgde het roadbook er voor dat de pret alsmaar toenam. Met nog 8 km tot de eindmeet zagen we vanop de bergtop het prachtige Moezeldal waar het panorama ons dwong om een hooggelegen terras te kapen. Een eerste Moezelwijntje kon er dan al in, het zou niet het laatste zijn.
Bij de aankomst in Wintrich stond ons een zomerfris aperitief op te wachten, waarna we de ruime en moderne kamers van het prachtige wijnhotel Sankt-Michael konden verkennen met zicht op … jawel de Moezel met zijn talrijke wijngaarden. Onze paardenkrachten mochten in de private ondergrondse ‘Porsche only’ parking overnachten zodat we een goede nachtrust zouden hebben. Die nachtrust werd nog verder verzekerd door het voorafgaand 3-gangenmenu vergezeld van de betere Moezelwijn.
Het zondagsrijden werd een dagrit van slechts 140 km, maar wat voor één. De Moezelstreek biedt immers de prachtigste wegen, zeker als een kenner zoals Rony ze uitkiest. Voeg daarbij nog de mooiste panorama’s en de lentezon en je hebt het echte vakantiegevoel te pakken.
Na een kort bezoekje in het gezellige Traben-Trarbach, kronkelden we richting middagstop naar Bullay. Dat werd letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt, want nonkel Tom vond het nodig om zijn berghut ver boven het dal te bouwen. De wandelweg ernaar toe en eindpunt boven op de berg waren duidelijk niet ontworpen om er onze pk’s op los te laten. Dirk blonk echter uit met zijn millimeter parkeertalent zodat zelfs Marianne er geen speld meer kon tussen krijgen. Met een typische Duitse maaltijd van everzwijnworsten was deze middagpauze goed gevuld.
De weg terug zou richting Bernkastel-Kues gaan met de afspraak om er in de abdij nog halt te houden en vervolgens het ‘Zylinderhaus’ museum te bezoeken. Porschisten geloven blijkbaar meer in cilinders dan in abdijen want die laatste werd, op één vrome uitzondering na, straal voorbij gereden. Het recent gebouwde automuseum bood ons 3 verdiepingen met het mooiste uit de Duitse autogeschiedenis met o.a. Borgward, NSU, Audi, Volkswagen en natuurlijk ons eigen huismerk.
Terug in het hotel, daalden we af in de kraaknette kelders waar zich een ultramoderne wijnpers bevond alsook de opslagtanks met de betere Moezelwijn uit de 400 jaar oude en 5 hectare grote wijngaard. De hoteluitbater Michael vertelde er vol passie over het manuele werk in de wijngaard tot het vullen en afsluiten van de flessen. Daarna volgde de lang aangekondigde proeverij op het zomerse terras. Waar Michael in zijn kelder nog de professionele wijnboer met een vleugje humor was, ging hij tijdens de proeverij in overdrive als een professionele humorist en entertainer. De wijnboer-humorist wist natuurlijk dat goede wijn geen krans hoeft maar wel beter verkoopt met gezelligheid en wat suggestieve erotiek. Zijn grappen en woordspelingen zijn helaas door het clubbestuur uit dit verslag gecensureerd, voor meer details verwijzen we door naar Jaklien. Na dit voorspel met lachen tot soms wel tranen toe, vertoefden we in een opperbeste sfeer en gingen we aan tafel voor een stevig 5-gangenmenu.
Met een beetje blauw maandaggevoel op de laatste dag, wist het hemelse blauw ons echter snel te overtuigen dat dit een tweede zondag zou worden. Wijnboer Michael had goed verkocht en dus moesten we eerst onze boxers nog voltanken met de bestelde flessen. Toen beseften we pas waarom Snoer zo nodig met een Caddy moest deelnemen, al verdenken we hem ervan er zijn boxermotor in gemonteerd te hebben. Voor de baanvastheid was de extra lading welkom, want ook de haarspeld-bochtige terugweg tot Sankt-Vith was een pareltje met vele bollekes, pijltjes en zelfs sterretjes. Het 7-gangenmenu van onze PDK konden we vlot verteren.
De aankomst lag in het Biermuseum waar we ondersteund door Belgische kost konden afkicken van de Moezel(z)wijnen. Met de zon nog steeds aan de hemel, mochten we voldaan Zuffen nach Hausen.
